JEDWABNY SZLAK
Jedwabny Szlak oficjalnie otworzył handel między Dalekim Wschodem a Europą za czasów dynastii Han, która rządziła Chinami od 206 r. p.n.e. do 220 r. n.e. Cesarz Han Wu wysłał cesarskiego wysłannika Zhang Qiana w celu nawiązania kontaktu z kulturami Azji Środkowej w 138 roku p.n.e., a jego raporty z podróży przekazywały cenne informacje o ludziach i krajach znajdujących się na Zachodzie. Jednak transport towarów i usług na tych trasach sięga jeszcze dalej w przeszłość. Droga Królewska, która łączyła Suzę (w dzisiejszym Iranie) ponad 2000 kilometrów na zachód z Sardes (w pobliżu Morza Śródziemnego w dzisiejszej Turcji), została założona przez perskiego władcę Dariusza I w czasach Imperium Achemenidów, około 300 lat przed otwarciem Jedwabnego Szlaku.
Persowie rozszerzyli również Drogę Królewską o mniejsze trasy, które łączyły Mezopotamię z subkontynentem indyjskim, a także Afryką Północną przez Egipt. Aleksander Wielki, władca starożytnego greckiego królestwa Macedonii, rozszerzył swoje panowanie na Persję za pomocą środków królewskich. Część drogi została ostatecznie wbudowana w Jedwabny Szlak. Szlaki handlowe ze wschodu na zachód między Grecją a Chinami zaczęły się otwierać w I i II wieku p.n.e.: Cesarstwo Rzymskie i Imperium Kuszanów (które rządziło terytorium w dzisiejszych północnych Indiach) również czerpały korzyści z handlu stworzonego przez szlak wzdłuż Jedwabnego Szlaku.
Co ciekawe, starożytne greckie słowo oznaczające Chiny to „Seres”, co dosłownie oznacza „ziemię jedwabiu”. Jednak pomimo tego oczywistego skojarzenia z nazwą, termin „Jedwabny Szlak” został ukuty dopiero w 1877 roku, kiedy niemiecki geograf i historyk Ferdinand von Richthofen po raz pierwszy użył go do opisania szlaków handlowych. Współcześnie historycy preferują określenie „Jedwabne Szlaki”, które dokładniej oddaje fakt, że istniała tu więcej niż jedna arteria komunikacyjna. Trasy Jedwabnego Szlaku obejmowały dużą sieć strategicznie rozmieszczonych faktorii handlowych, rynków i dróg zaprojektowanych w celu usprawnienia transportu, wymiany, dystrybucji i przechowywania towarów. Rozciągały się od grecko-rzymskiej metropolii Antiochii przez Pustynię Syryjską i Palmyrę do Ktezyfontu (stolicy Partów) i Seleucji nad Tygrysem, mezopotamskiego miasta na terenie dzisiejszego Iraku. Z Seleucji szlaki biegły na wschód przez góry Zagros do miast Ekbatana (Iran) i Merw (Turkmenistan), z których kolejne trasy prowadziły do dzisiejszego Afganistanu i na wschód do Mongolii i Chin.
Szlaki Jedwabnego Szlaku prowadziły również do portów w Zatoce Perskiej, skąd towary były następnie transportowane wzdłuż rzek Tygrys i Eufrat. Szlaki z tych miast są również połączone z portami wzdłuż Morza Śródziemnego, z których towary były wysyłane do miast w całym Cesarstwie Rzymskim i do Europy.Chociaż nazwa „Jedwabny Szlak” pochodzi od popularności chińskiego jedwabiu wśród kupców w Cesarstwie Rzymskim i innych częściach Europy, materiał ten był tylko jednym z ważnych przedmiotów wymiany między Wschodem a Zachodem. Handel w tak zwanym Pasie Ekonomicznym Jedwabnego Szlaku obejmował owoce i warzywa, zwierzęta gospodarskie, zboże, skóry, narzędzia, przedmioty religijne, dzieła sztuki, kamienie i metale szlachetne oraz, co być może ważniejsze, język, kulturę, wierzenia religijne, filozofię i naukę.
Najważniejszą rzeczą do powiedzenia jest to, że w tym czasie wiedza o tej roślinie leczniczej i kulinarnej zaczęła się znacznie rozprzestrzeniać między kontynentami. Niesamowite przyprawy ze Wschodu szybko stały się popularne na Zachodzie i zmieniły kuchnię w dużej części Europy, a także przekonania medyczne na temat stosowania wielu ziół. Wraz z rozkwitem szlaków handlowych wzrosło również zainteresowanie europejskiej medycyny naturalnymi środkami leczniczymi pochodzącymi z Dalekiego Wschodu.